„Szkoła Impro to miejsce z super energią i otwartymi ludźmi na pokładzie. Dorośli dostają tu przestrzeń, w której mogą otworzyć głowy i uruchomić w sobie pokłady dziecięcej spontaniczności, o której często zapominamy w poważnym życiu.”

„Szkołę Impro cenię za otwartość i wrażliwość. Trenerzy/rki przekazują wiedzę, dobrą zabawę, ale też wartości, którymi warto kierować się w życiu. Marzę, żeby każda osoba przeszła przez kurs impro i wzięła z niego umiejętność słuchania, zgadzania się i wyluzowania się. Od początku czuję się tu członkinią społeczności — robię kursy, jeżdżę na wyjazdowe warsztaty, występuję na dżemach. To się nie nudzi!”

„Na zajęcia poszedłem, aby m.in. zdobyć doświadczenie w występach na scenie — i cel został osiągnięty. Jeśli myślisz o tym, że chcesz walczyć z tremą i nabierać doświadczenia scenicznego, to z pewnością nauka w Szkole Impro to dobra droga. Jest to bardzo inkluzywne miejsce, w którym każdy może czuć się dobrze i być sobą, a na zajęciach wszyscy dbają o dobrą, przyjazną atmosferę i komfort uczestników i uczestniczek.”

„To, co mnie na początku zachwyciło i zainspirowało, to niesamowita różnorodność ludzi, których spotkałam na zajęciach — ich usposobień, stylów życia, motywacji do przyjścia na zajęcia. Poczułam, że to wspaniałe, że ludzie, którym da się czas, przestrzeń, uwagę i ich nie ocenia są w stanie wydobyć z siebie takie pokłady kreatywności i spontaniczności. Że stać nas na więcej niż o sobie samych i o innych myślimy.”

„Kluczowym elementem impro jest środowisko ludzi, którzy są w nie zaangażowani. To cudowne, pełne akceptacji i miłości osoby, które pozwalają mi się otwierać i odnajdywać prawdziwego siebie. Nie ukrywam więc, że w moim przypadku impro sprawiło, że poczułem się lepiej jako człowiek i dlatego stało się ono dla mnie najwyższym priorytetem, inspirując do przekraczania własnych barier.”

„Mam wrażenie, że impro bardzo pomogło mi słuchać. Staram się mniej zakładać z góry, co myślą inni. Raczej staram się słuchać zdanie po zdaniu i nie wyprzedzać myślami tego, co ktoś chce powiedzieć. I nie zakładam, że wiem, jak dana rozmowa się potoczy.”

„Zacząłem bardziej lubić siebie. W świecie, w którym jesteśmy przyzwyczajeni do ciągłego oceniania przez innych, to staje się trudne. Na przykład — przed improwizacją nie lubiłem swojego głosu. A w świecie impro usłyszałem tyle razy, że jest piękny — jak każdy głos — że w końcu w to uwierzyłem i zacząłem z niego bardziej korzystać.”

„Rozwinęłam umiejętność inicjowania niezobowiązujących rozmów, czyli sztukę small talk. Podczas licznych spotkań z klientami żartuję, rymuję, a na pewno mam do siebie i świata jeszcze więcej dystansu.”